Ergernissen van alledag: een dag met een gaatje

Je kent het wel, zo'n dag waarop alles mis lijkt te gaan. Eerst heb je moeite met in slaap vallen, dan word je elk uur wakker en vervolgens word je veel te vroeg wakker gemaakt en moet je heel somber concluderen dat je toch echt je bed uit moet komen. Het meest trieste eraan is dan dat de dag nog moet beginnen! Laat mij maar liggen.

Helaas, dat gaat niet als je een tentamen ecologische archeologie hebt. Dus je staat braaf op, stapt braaf onder de douche, kleed je braaf goed aan omdat het goed koud is buiten, eet en drinkt braaf wat omdat ontbijt zo belangrijk is, je poetst braaf je tanden ondanks dat je weet dat er toch niemand is die je spontaan op je mond zou pakken en braaf ga je op tijd van huis. F*ck! Mobiel aan de oplader laten liggen.

Ach, kan gebeuren, niks aan de hand. Kan 'ie tenminste niet af gaan tijdens het tentamen. Goed, fietsen want de bus komt vast te vroeg en je mag hem niet missen. Helaas, het kan glad zijn dus je kan niet te hard fietsen. Die beker koffie in mijn hand om wakker te worden en het feit dat mijn band lek is helpen ook niet. En ja hoor, je komt aanfietsen en ziet de bus aankomen. Snel op slot zetten en rennen met een aktetas en een beker koffie. Dat zag er vast heel debiel uit, maar de bus net aan gehaald.

Dan zit je in de bus, drink je braaf je koffie en leest de stof door om tot de conclusie te komen dat je wederom een wonder nodig hebt om het tentamen te halen; zeer deprimerend! Goed, niets meer aan te doen. In dat resterende uur reistijd keihard blokken dan maar en hopen op een wonder. Koffie leeg, in de tas ermee. Past bijna niet, dan maar goed proppen. Tas niet meer dicht. F*ck^2! De bus uit haasten, trek je je portemonnee met shit-kaart, vliegt er een pen uit je zak. F*ck^3! Dure Parker pen! Niks aan te doen, trein halen.

Lopen naar de trein, pennen nakijken.. was gelukkig een goedkope pen van de Hema die toch al leeg was. Waarom ik die niet weg gooi? Uhm.. Goed, een meevallertje. Misschien wordt het dan toch nog wat? Ik mag het hopen. Dan moet ik nu toch echt verder gaan met leren, terwijl mijn tas op een vreemde manier open staat, meurt naar koffie en mijn stoelgang in een Sprinter op gang komt. Wat is het leven toch mooi.